پلی وینیل کلراید (Polyvinyl chloride) که به صورت عمومی و به صورت خلاصه شده پی‌وی‌سی گفته می‌شود نوعی پلاستیک با موارد استفاده نامحدود است. در شرایط حاضر یکی از ارزشمندترین محصولات صنعت پتروشیمی است. به طور عمومی بیشتر از 50 ٪ از پی‌وی‌سی ساخت بشر در ساختمان سازی استفاده می‌شود، زیرا پی‌وی‌سی ارزان بوده و به سادگی مونتاژ می‌شود. در سال‌های اخیر پی‌وی‌سی جایگزین مواد ساختمان سازی سنتی نظیر چوب سیمان و سفال در بسیاری از مناطق شده است.
در میان موارد بیشمار استفاده از پی‌وی‌سی می‌توان به موارد زیر اشاره نمود :
• پروفیل درب و پنجره
• دیوار پوش‌ها
• تاسیسات مکانیکی ساختمان‌ها
• لوله‌های آب و فاضلاب
• روکش کابل‌های الکتریکی
• کف پوش‌ها
• انواع اسباب بازی
• کیسه‌های خون و فرآورده‌های خونی
• لوازم تزریق وریدی مایعات به بدن انسان
• و …
فرآوری پی‌وی‌سی
پلی وینیل کلراید از طریق پلیمریزاسیون مونومر وینیل کلراید شکل می‌گیرد. ماده حاصل بسیار سخت می‌باشد که برای نرم و انعطاف پذیر کردن آن افزودنی‌هایی به آن اضافه می‌شود.
تاریخچه
پلی وینیل کلراید در قرن نوزده میلادی به دو شکل متفاوت و به صورت تصادفی (در سال 1835 توسط هنری ویکتور رگنالت و در سال 1872 توسط اوگن بومن) کشف گردید.
اوایل قرن بیستم میلادی شیمیدان روس ایوان اوسترومیسلنسکی و شیمیدان آلمانی فریتز کاته از شرکت گریشیم الکترون تلاش‌هایی جهت استفاده تجاری از پی‌وی‌سی انجام دادند که به علت مشکل سختی و شکنندگی پی‌وی‌سی این تلاش‌ها ناکام ماند. در سال 1926 والو سمون از شرکت بی. اف. گودریچ افزودنی‌های دیگری به پی‌وی‌سی اضافه کرد و آن را تبدیل به ماده‌ای نرم‌تر و قابل انعطاف‌تر نمود. بعد از این تلاش‌ها استفاده از پی‌وی‌سی برای مقاصد تجاری آغاز گردید